| ای برقد جلال تو تشریفها قصیر | جز عز ذوالجلال که افتاده بی‌زوال | |
| بر تاج خسروی که ز اسباب سروریست | فرق توراست منت تعظیم لایزال | |
| حاتم ز صیت جود تو گشت از مقام خویش | راضی که در جهان نکشد از تو انفعال | |
| این سلطنت که شاهد طاقت گداز بود | در ابتدای ناز نمود از تتق جمال | |
| اینک جهان گرفته سراسر فروغ وی | که افزونی اندرون چو ترقیست در هلال | |
| ای داور ملک صفت آسمان شکوه | وی سرور نکوسیر پادشه خصال | |
| روزی که محتشم پی تقدیم تهنیت | آمد به نفس کامل خود بر سر جدال | |
| وز تازیانه کاری تعجیل داد پر | آن باره را که بود تحرک در او محال | |
| هریک قدم که مانده به ره نجم طالعش | گردید دور صد قدم از عقده وبال | |
| یارب به لایزالی سلطان لم‌یزل | کز اشتغال سلطنت دیر انتقال | |
| بر مسند جلال برانی هزار کام | با رتبه‌ی جلیل بمانی هزار سال |