سکه رخسار ما جز زر مبادا بیشما
|
|
در تک دریای دل گوهر مبادا بیشما
|
شاخههای باغ شادی کان قوی تازهست و تر
|
|
خشک بادا بیشما و تر مبادا بیشما
|
این همای دل که خو کردست در سایه شما
|
|
جز میان شعله آذر مبادا بیشما
|
دیدمش بیمار جان را گفتمش چونی خوشی
|
|
هین بگو چون نیست میوه برمبادا بیشما
|
روز من تابید جان و در خیالش بنگرید
|
|
گفت رنج صعب من خوشتر مبادا بیشما
|
چون شما و جمله خلقان نقشهای آزرند
|
|
نقشهای آزر و آزر مبادا بیشما
|
جرعه جرعه مر جگر را جام آتش میدهیم
|
|
کاین جگر را شربت کوثر مبادا بیشما
|
صد هزاران جان فدا شد از پی باده الست
|
|
عقل گوید کان میام در سر مبادا بیشما
|
هر دو ده یعنی دو کون از بوی تو رونق گرفت
|
|
در دو ده این چاکرت مهتر مبادا بیشما
|
چشم را صد پر ز نور از بهر دیدار توست
|
|
ای که هر دو چشم را یک پر مبادا بیشما
|
بی شما هر موی ما گر سنجر و خسرو شوند
|
|
خسرو شاهنشه و سنجر مبادا بیشما
|
تا فراق شمس تبریزی همی خنجر کشد
|
|
دستهای گل بجز خنجر مبادا بیشما
|