چون خانه روی ز خانه ما | با آتش و با زبانه ما | |
با رستم زال تا نگویی | از رخش و ز تازیانه ما | |
زیرا جز صادقان ندانند | مکر و دغل و بهانه ما | |
اندر دل هیچ کس نگنجیم | چون در سر اوست شانه ما | |
هر جا پر تیر او ببینی | آن جاست یقین نشانه ما | |
از عشق بگو که عشق دامست | زنهار مگو ز دانه ما | |
با خاطر خویش تا نگویی | ای محرم دل فسانه ما | |
گر تو به چنینهای بگویی | والله که تویی چنانه ما | |
اندر تبریز بد فلانی | اقبال دل فلانه ما |