| زند گر بر زمین رمح دو سر از زورمندیها | رود از ناف گاو و سینه‌ی ماهی برون یکسر | |
| صف‌آرای یزک داران خیلش خسرو خاقان | پرستار کشک داران قصرش کسری و قیصر | |
| هنوز اندر دغانا گشته گرد آلود می‌آرد | به جنبش بهر گرد افشاندنش روح‌الامین شهپر | |
| به یک هی بر درد از هم اگر هفتاد صف بیند | در آن مرد آزما میدان و چون حیدر شود صفدر | |
| نچربد یک سر مو راست بر چپ ز اقتدار او | کند چون در کشش تقسیم ترک تارک و مغفر | |
| اگر جنبد ز جا باد قیامت جنبش قهرش | تزلزل بشکند نه کشتی افلاک را لنگر | |
| سم گاو زمین یابد خبر از زور بازویش | زند چون بر سر شیر فلک گر ز جبل پیکر | |
| اگر راند به خاور خیل زور آور شود صدجا | خلل از غلظت گرد سپه در سد اسکندر | |
| به عزم کبریا با خسروان گر سنجدش دروان | ز دیوار آید آواز هوالاعظم هوالاکبر | |
| زهی شاه بزرگ القاب کادنی بندگانت را | به خدمت نیز اعظم نویسد ذره‌ی احقر | |
| اگر خواهی ز دوران رفع ظلمت در رسد فرمان | که در ظلمات از هر ذره خورشیدی برآرد سر | |
| و گر تاریک خواهی دهر را چون روز خصم خود | به جای مشعل بیضا برآید دود از خاور | |
| بروز باد اگر خواهی روان جسم جمادی را | جبل را چون حمل در جنبش آرد جنبش صرصر | |
| به جیب جوشن جیشت سراغ مثل اسب خود | در و دروازه کنکان زند هنگامه‌ی محشر | |
| وجودنازکت رونق ده بازار حلاجی | هراس نیزه‌ات غارتگر دکان جوشن گر | |
| ز تاب شعله‌ی رمحت درخت فتنه بار افکن | ز آب چشمه تیغت نهال فتح بارآور | |
| در آن عالم که می‌گنجد شکوه‌ی کبریای تو | زمین و آسمان دیگر است و وسعت دیگر | |
| سرایت گر کند در عالم استغنای ذات تو | رضیع از خشک لب سیر و نگیرد شیر از مادر | |
| اگر تبدیل طبع آب و خاک اندر خیال آری | بجنبد کشتی اندر بحر چون صرصر دود دربر | |
| وگر حفظت به حال خویشتن خواهد طبایع را | کبود از سیلی سرما نگردد چهره‌ی اخگر |