| سبک تکی که اگر هم سمند و هم او را | بروی بحر دوانی سمش نگردد تر | |
| گه روش که ملایم رود چو آب روان | نیابد از حرکت کردنش سوار خبر | |
| گه شتاب که چون برق گرم قهر شود | بود میان عرق آتشی جهنده شرر | |
| اگر به دعوی با مهر تازیش دم صبح | رسد به مغرب و بر پیکرش نتابد خور | |
| خلا محال نباشد گه دویدن او | کز التفای هوا سیر اوست چابکتر | |
| به پیش رو فکند راکبش اگر تیری | رسد ز پویه بر نشانه از پی سر | |
| به چشم وهم نماید به سرعتش ساکن | چو وقت پویه سر اندر پیش نهد صرصر | |
| چنان بره رود آزاد کش نلغزد پای | چو آسمان گره گر ببیند از مه و مهر | |
| اگر بسان بشر حشر وحش کردندی | به نیم چشم زدن کردی از صراط گذر | |
| به قدر رتبه اگر خطبه‌ات بلند کنند | بر آسمان فکند سایه پایه‌ی منبر | |
| کمیت ناطقه در عرصه‌ی ستایش او | بماند از تک و وصفش نگفته ماند اکثر | |
| شهنشها ملکا داورا جهان دارا | زهی ز داوریت در جهان جهان دگر | |
| به صعوه‌ی تو بود باز را هزار نیاز | ز روبه تو بود شیر را هزار خطر | |
| چنان شده است جهان فراخ بر من تنگ | که در بدن نفسم را نمانده راه گذر | |
| اگر نیافتی از منهیان عالم غیب | دلم ز لطف تو در عالم مثال خبر | |
| مثال نال شدی در مضیق ناکامی | من گداخته جان را تن بلا پرور | |
| غریب واقعه‌ای بود کز وقوعش شد | دل مرا غرفات نشاط و عیش مقر | |
| قصیده‌ای دگر از بهر شرح آن گویم | که بر ضمیر منیرت سخن شود اظهر |