| به هر یکی ز سلاطین به صورتی دیگر | بسیط عرصه‌ای اندر بساط دوران داد | |
| چو پادشاهی اقلیم صورت و معنی | زیاده دید از ایشان بمیر میران داد | |
| غیاث ملت و دین کافتاب دولت او | ز خاک یزد ضیا تا به عرش یزدان داد | |
| سمی والد سامی محمد عربی | که داد رونق دین و رواج ایمان داد | |
| خدایگان سلاطین که چتر سلطنتش | به سایه جای هزاران خدیو و خاقان داد | |
| بذره‌ی تربیتش کار آفتاب آموخت | به مور تقویتش قدرت سلیمان داد | |
| قیام رکن جلالش که قایم ابدیست | بسی مدد به قوام چهار ارکان داد | |
| نه ابر ریخت به دشت و نه بحر داد به بر | به سایل آن چه کفش آشکار و پنهان داد | |
| دلش ز جوهر احیا توان گریست کریم | که هرچه مرگ ز مردم گرفت تاوان داد | |
| قضا زد آتش غیرت به مهر و ماه آن دم | که پاسبانی ایوان او به کیوان داد | |
| سپهر بر در او در مراتب خدمت | نخست پایه به سلطان چهارم ایوان داد | |
| چو گشت لشگریش فارس زمانه به او | قضا ز هفت فلک هفت گونه خفتان داد | |
| پلاس پوش درش خلعت مریدی خویش | به شاه و خسرو و خاقان و خان و سلطان داد | |
| به تو شمال وی از صحن پر کواکب چرخ | فلک فراخور شیلان او نمکدان داد | |
| بگرد رفت هزار ازدحام حشر آن جا | که میزبان سخایش صلای مهمان داد | |
| به شرق و غرب جهان زینتی که شاه ربیع | دهد ز سبزه و گل او ز سفره و خوان داد | |
| به جای سبزه زبرجد دمد ز خاک اگر | توان خواص کف او به ابر نیسان داد | |
| کرم بر اوست مسلم که آن چه وقت سال | گذشت در دل سایل هزار چندان داد | |
| برای آن که ز طول حیات داد حضور | تواند آن شه خرم دل طرب ران داد | |
| اگر زمانه کند کوتهی قضا خواهد | به بازگشت زمان گذشته فرمان داد |