| مگر از زیر و زبر کردن بنیاد غمم | قدرت خویش کند آینه‌ی دهر اظهار | |
| مریم ثانیه کز رابعه‌ی چرخ اسیر | سجده خواهند کنیزان وی از استکبار | |
| آسمان کوکبه شهزاده پریخان خانم | کاسمان راست به خاک در او استظهار | |
| آفتابی که اگر از تتق آید بیرون | ظلمت اندر پس صد پرده گریزد به کنار | |
| کامیابی که اگر طول بقا در خواهد | بر حیاتش کشد ایزد رقم استمرار | |
| حفظ او گر نبود دست بدارد از هم | چون حباب این کروی قلعه روئینه حصار | |
| حرف تانیث گر از آینه گردد منفک | نیست ممکن که برو عکس فتد زان رخسار | |
| ز جهان راندنش از غیرت هم نامی خود | گر پری همچو بشر جلوه کند در ابصار | |
| از نگارین صور جاریه‌های حرمش | صورتی را که کشد کلک مصور به جدار | |
| ز اقتضای قرق عصمت او شاید اگر | روی برتابد و از شرم کند در دیوار | |
| در ریاض حرم او که دو صد گلزار است | نکند آب و هوا تربیت نرگس زار | |
| که مبادا فتد از هیات نرگس چشمی | به گل عارض آن شمسه‌ی خورشید عذار | |
| گر به سیمای وی از روزن جنت حوری | خفته خواب عدم را به نماید دیدار | |
| تا نگوید که چه دیدم فلکش گرچه ز نو | بدهد جان ولی از وی بستاند گفتار | |
| گر زمین حرمش از نظر نامحرم | روز و شب مخفی و مستور ندارد ستار | |
| سایه زان پیکر پر نور بی‌فتد به زمین | نه به اعجاز به میراث رسول مختار | |
| قصد ایثار ذخایر چکند در یک دم | بحر ذخار برآرد ز کف او زنهار | |
| بهر یک تن چو کند قافله‌ی جود روان | نگسلد تا به دم صور قطارش ز قطار | |
| عدل او چون شکند صولت سر پنجه‌ی ظلم | خنده بر باز زند کبک دری در کوهسار | |
| سایه‌ی بخت سیاه از سر خصمش نرود | گر شود فی‌المثل از مرتبه‌ی خورشید سوار |