| ضابطه تا دم به دم رو به ترقی نهد | بهر جهان لازم است پادشه نوجوان | |
| گویم اگر کرده است کار مسیح افعی | وجه بپرس و بنه سمع تهور بر آن | |
| کرد مسیحا اگر در بدن مرده روح | در جسد ملک کرد افعی رمح تو جان | |
| گر نه اجل را یکی داشته بودی به کار | جود تو دادی به خلق عمر ابد رایگان | |
| خسرو هند ار دهد خط به غلامی به تو | بی‌طلب از چین رود باج به هندوستان | |
| ای ملک نامدار سایه‌ی پروردگار | دادگر کامکار پادشه کامران | |
| گر نشدی بهر فتح قفل جهان را کلید | رمح تو کشورگشا تیغ تو گیتی ستان | |
| ور نه ز فتح تو و رفع مخالف شدی | دفع پریشانی از خاطر کاشانیان | |
| آن چه ز ایشان رسید و آن چه بر ایشان گذشت | حرف به حرف آمدی کلک مرا بر زبان | |
| اول از آن ظلم عام دیگر از آن قتل خاص | وان حرکتها که گشت باره از آن سر گران | |
| فرض شمردن دگر سنت ابن زیاد | بر لب لب تشنه‌ها بستن آب روان | |
| غارت و قتل دگر در دم تسخیر شهر | کز تف این فتنه خاست دود ز صد دودمان | |
| الغرض اینها که شد نیست از آن هیچ باک | کز شفقت گستریست لطف تو تن خواه آن | |
| از همه آن به که هست در عقب از عهد تو | این غم ده روزه را خوش دلی جاودان | |
| پادشها سرور اگر ز طواف درت | از دگران باز ماند محتشم ناتوان | |
| واسطه این است این کز ستمش کرده است | دهر بلیت گمار چرخ اذیت رسان | |
| خسته و مشکل علاج کم زر و پر احتیاج | راجل بی‌دست و پا مفلس بی خانمان | |
| ور ز شعف کرده است مرغ تمنایش را | بیشتر از بیشتر گرد سرت پر زنان | |
| از شعرای زمان داد گرا یک کس است | عابد شب زنده‌دار قاری و اورادخوان | |
| پاس خود اندر دعا از دی وی جو که نیست | ملک بقای تو را بهتر ازین پاسبان |