| رایت فتح جدید گفت شه کامران | داور نصرت قرین خسرو صاحبقران | |
| حمزه‌ی ثانی که کرد صیت جهانگیریش | گام خبرها سبک گوش فلکها گران | |
| مژده‌ی اقبال او شد متحرک جناح | پیش رو صد هزار مرغ بشارت رسان | |
| دهر به یکدم چنان شد متغیر که گشت | ظلم مبدل به عدل فتنه به امن و امان | |
| کشتی عالم که داشت صد خطر اندر قفا | او به کارش رساند یک نفس اندر میان | |
| شخص اجل آنچه داشت در پس دندان صبر | گفت با اعدای خویش او به زبان سنان | |
| روز مصافش چو خصم در جدل و انقیاد | کرد به خود مشورت با دل و جان طپان | |
| حوصله یک بار اگر گفت بگو القتال | واهمه صد بار بیش گفت بگو الامان | |
| وقت فرس تاختن میفکند بر زمین | زلزله انگیزیش غلغله در آسمان | |
| می‌برد از اژدها افعی رمحش سبق | می‌دهد از ذوالفقار شعله‌ی تیغش نشان | |
| چون کشش شست او پشت کمان خم کند | جان ز جسد رم کند تیر همان در کمان | |
| لنگر صبر و سکون بگسلد از اضطراب | گوی زمین در کفش بیند اگر صولجان | |
| روز مصافش کند حلقه‌ی زه گیر را | کوچه‌ی راه گریز پیل بزرگ استخوان | |
| خصم به قدر الم گر بخروشد شود | پنبه گوش فلک نقطه‌ی غین فغان | |
| شوق بلند آرزو تا به جنابش رسد | خواسته از نه فلک آلت یک نردبان | |
| دور دو شه در میان گشت به او منتقل | با دو جهان عدل و داد دولت طهماسب خان | |
| شاه قزلباش اگر راه فدائی دهد | گرد سرش پر زند روح قزل ارسلان | |
| تا کرم و عدل او نوبت شهرت زدند | سخره‌ی عالم شدند حاتم و نوشیروان | |
| روز کم احسانیش نشه دریا دلی | گرد برآرد ز بحر دود برآرد ز کان | |
| ای مترشح سحاب کز تو و دوران تو | ملک جهان خرم است خلق جهان شادمان |