| مژده‌ی عالم را که دهر از امر رب‌العالمین | بهر شاه نوجوان رخش خلافت کرد زین | |
| خاتم شاهنشهی را بهر آن گیتی پناه | کنده حکاک قضا الملک منی بر نگین | |
| امر عالی را به امر عالی او عنقریب | در فرامین گشته فرمان همایون جانشین | |
| کوس شادی داده صد نوبت به نام او صدا | بر کجا بر پیشگاه غرفه‌ی چرخ برین | |
| بر زمین بهرجلوس آن جلیس تخت و بخت | سوده هر جانب سریر خسروی صد ره جبین | |
| خطبها بهر لباس تازه افکنده ببر | همچو بسم‌الله بیرون کرده دست از آستین | |
| سکه‌ها بهر ملاقات زر نو سینه چاک | تا زند از عشق خود را بر درمهای ثمین | |
| بر زر خورشید هم نامش توان دیدن اگر | دیدن اندر وی تواند چشم عقل دوربین | |
| وه چه نامست این که می‌بارد ازو فتح و ظفر | صاحب نام آن که می‌نازد به او دنیا و دین | |
| باعث تعمیر عالم پاسبان بحر و بر | مایه‌ی تخمیر آدم قهرمان ماء و طین | |
| شاه سلطان حمزه خاقان قضا فرمان که هست | کمترین طغراکش احکام او طغرل تکین | |
| آن که در آغاز عمر از غیرت دین هیچ‌جا | نیستش آرامگاهی در جهان جز صدر زین | |
| وانکه بار منتش خم کرده پشت آسمان | بس که می‌پردازد از اعدای دین روی زمین | |
| غیر او فردی که دید از پادشاهان کو بود | روز و شب بهر جهاد از صدر زین مسند گزین | |
| اوست در خفتان دیگر یا برون آورده سر | حمزه‌ی صاحبقران از جیب آن نصرت قرین | |
| ابر اگر بردارد از دریای استیلاش آب | شیر برفین برکند گوش از سر شیر عرین | |
| نیست چندان خاک کز ماتم کند خصمش به سر | خاک میدان را به خون از بس که می‌سازد عجین | |
| جان فدای او که در هر ضربت تارک شکافت | آفرین بر دست و تیغش می‌کند جان‌آفرین | |
| آفتاب از بیم سر بر نارد از جیب افق | صبح اگر گیرد به دست آن شاه صفدر تیغ کین | |
| آسیاهائی به خون آورده در گردش که حق | در جهادش داده میراث از امیرالممنین |