| بر آستانت آن که کند بی‌ریا سجود | تعظیم ذوالمنن کندش آسمان حباب | |
| در خجلت است از دل بخشنده‌ات محیط | در شرمساری از کف پاشنده‌ات سحاب | |
| در دست خازنان تو ماند زر و گهر | غربال را اگر به توان ساخت ظرف آب | |
| ای شاه و شاه زاده‌ی دوران من حزین | کز شمع نطقم انجمن افروز شیخ و شاب | |
| با آن که خسروان اقالیم نظم را | هم صاحب‌الرسم و هم مالک‌الرقاب | |
| با آن که در مزارع نظم از کلام من | هر دانه گشته است ز صد خرمن از سحاب | |
| با آن که در ممالک هند و بلاد روم | نظم من است خال رخ لل خوشاب | |
| این جا که نسبتش به فغانست این و آن | بی وجه و ناروا و بعید است و ناصواب | |
| یک مصرعم به جایزه هرگز نمی‌رسد | زان رو که خرمنم به جوی نیست در حساب | |
| دیوان ثانی غزل من که حال هست | زیب کتابخانه نواب کامیاب | |
| آرند اگر به مجلس عالی و یک غزل | خوانند حاضران سخن سنج از آن کتاب | |
| ظاهر شود که لاف گزافی نبوده است | این حرف شاعرانه‌ی که شد گفته‌ی بی‌حجاب | |
| حال از برای شاهد آن دعوی این عزل | شد ضم به این قصیده زبر وجه انتخاب | |
| ای زیر مشق سر خط حسن تو آفتاب | در مشق مد کشیدن زلف تو مشگناب | |
| بس نقش خامه زیر و زبر گشت تا از آن | نقشی چنین ز دقت صانع شد انتخاب | |
| عکست که جای کرده در آب ای محیط حسن | می‌بیندت مگر که چنین دارد اضطراب | |
| در عالمی که رتبه‌ی حسن از یگانگی است | نه آینه است عکس‌پذیر از رخت نه آب | |
| هیهات ما و عزم وصال محال تو | کان کار و هم فعل خیالست و شغل و خواب | |
| از من نهفته مانده به بزم از حجاب حسن | روئی که آن نهفته نمی‌گردد از نقاب | |
| بیتی شنو ز محتشم ای بت که بهتر است | یک بیت عاشقانه ز بیتی پر از کتاب |