| خود چه نسبت تو را به خصم زبون | گر ز سر تا قدم زبان باشد | |
| توئی اکنون خروس عرش سخن | چه گزندت ز ماکیان باشد | |
| کی به طبع بلند آید راست | که آسمان همچو ریسمان باشد | |
| اینک الماس نظم بسم‌الله | هر که را میل امتحان باشد | |
| گر به سوی عرایس سخنت | نظر شاه نکته‌دان باشد | |
| یابی آن منزلت که خاک رهت | سرمه‌ی چشم همگنان باشد | |
| داورا تا به کی ز زاری دل | بی دلی زار و ناتوان باشد | |
| کرده قالب تهی ز غصه چه نی | همه دم همدم فغان باشد | |
| مانده در جلدش استخوانی چند | تنگ دل چون خلال دان باشد | |
| ملک جانش بخر به نیم نظر | عهده بر من گرت زیان باشد | |
| تا ز آمد شد خزان و بهار | باغ گه پیر و گه جوان باشد | |
| شاه را ریاض دولت تو | بی‌نشان از پی خزان باشد | |
| باد باطل به تو گمان زوال | تا یقین مبطل گمان باشد | |
| باد بخت جوان و رایت پیر | تا ز پیر و جوان نشان باشد | |
| تا کران هست ملک هستی را | هستیت ملک بی‌کران باشد | |
| زیر فرمانت آسمان و زمین | تا زمین زیر آسمان باشد | |
| کمر خدمت تو بندد چرخ | تا بر افلاک کهکشان باشد |