ملک اگر جسم و عدل جان باشد
|
|
ملک و عدل خدایگان باشد
|
شهسواری که نعل شبرنگش
|
|
افسر شاه خاوران باشد
|
سرفرازی که گرد نعلینش
|
|
زینت افسر سران باشد
|
آن که از صدمت عدالت او
|
|
دزد چاوش کاروان باشد
|
وانکه از هیبت سیاست او
|
|
گرگ یاغی سگ شبان باشد
|
ای فلک رتبهی کابلق حکمت
|
|
همه جا مطلقالعنان باشد
|
فارس دولت تو را دوران
|
|
همه یک ران به زیر ران باشد
|
نرسد سه فتنه را خللی
|
|
گر نه تیغ تو در میان باشد
|
روز هیجا همای تیر تو را
|
|
طعمه از مغز استخوان باشد
|
در زمانی که از هجوم سپاه
|
|
رستخیز از دو حد عیان باشد
|
بر هوا گرد تیره از چپ راست
|
|
آتش فتنه را دخان باشد
|
در زمینی که از غبار مصاف
|
|
چهرهی آسمان نهان باشد
|
گه ز دست یلان تیرانداز
|
|
لرزه در پیکر کمان باشد
|
گه ز سهم خدنگ طایر روح
|
|
مرغ گم کرده آشیان باشد
|
در کمان تیر جان شکار بود
|
|
در کمین مرگ ناگهان باشد
|
عکس پیکان ناوک پران
|
|
ماهی چشمه سنان باشد
|
هرکجا چاشنی چشاند گرز
|
|
مرد را مغز در دهان باشد
|
هرکه را شربتی دهد شمشیر
|
|
سیر از شربت روان باشد
|
هرچه در خاطر اجل گذرد
|
|
تیغ را بر سر زبان باشد
|
چو عنان فرس به جنبانی
|
|
رعشه در جسم انس و جان باشد
|
اولین حمله تو را در پی
|
|
فتنهی آخرالزمان باشد
|
ملکالموت هم فتد به گمان
|
|
کز قتالت نه در امان باشد
|
خویش را زان میان کشد به کران
|
|
جان خود را نگاهبان باشد
|
رمحت آن گاه قبض روح کند
|
|
تیغت آن وقت جانستان باشد
|
هم شتاب تو یک زمان در حرب
|
|
فتح را عمر جاودان باشد
|
هم درنگ تو یک نفس در جنگ
|
|
مهلت صد هزار جان باشد
|
رایت آن عقدهای که بگشاید
|
|
گره ابروی کمان باشد
|
سهمت آن شعلهای که بنشاند
|
|
علم اژدها نشان باشد
|
گرنه وصف حدید تیغ توام
|
|
سبب حدت لسان باشد
|
این معانی که نکتههای بدیع
|
|
تنگ در قالب بیان باشد
|
ای بسان قضا قدر فرمان
|
|
خود به فرما روا چهسان باشد
|
که حجر رونق گوهر شکند
|
|
لل ارزان خزف گران باشد
|
خاک را قیمت عبیر بود
|
|
کاه را نرخ زعفران باشد
|
لقب بوریا بود زربفت
|
|
نام کرباس پرنیان باشد
|
بلبل اندر قفس بود محبوس
|
|
زاغ در باغ و بوستان باشد
|
من چنان شمع معنی افروزم
|
|
کانوری مستنیر از آن باشد
|
دیگران را به مجلس انور
|
|
سایهیوش با تو اقتران باشد
|
روی خصم از شکست من تا کی
|
|
رشگ گلنار و ارغوان باشد
|
استخوان ریزههای من تا چند
|
|
غرقه در خون چه ناردان باشد
|
محتشم رخش شکوه گرم مران
|
|
کاتش آتش دخان دخان باشد
|
خود چه نسبت تو را به خصم زبون
|
|
گر ز سر تا قدم زبان باشد
|
توئی اکنون خروس عرش سخن
|
|
چه گزندت ز ماکیان باشد
|
کی به طبع بلند آید راست
|
|
که آسمان همچو ریسمان باشد
|
اینک الماس نظم بسمالله
|
|
هر که را میل امتحان باشد
|
گر به سوی عرایس سخنت
|
|
نظر شاه نکتهدان باشد
|
یابی آن منزلت که خاک رهت
|
|
سرمهی چشم همگنان باشد
|
داورا تا به کی ز زاری دل
|
|
بی دلی زار و ناتوان باشد
|
کرده قالب تهی ز غصه چه نی
|
|
همه دم همدم فغان باشد
|
مانده در جلدش استخوانی چند
|
|
تنگ دل چون خلال دان باشد
|
ملک جانش بخر به نیم نظر
|
|
عهده بر من گرت زیان باشد
|
تا ز آمد شد خزان و بهار
|
|
باغ گه پیر و گه جوان باشد
|
شاه را ریاض دولت تو
|
|
بینشان از پی خزان باشد
|
باد باطل به تو گمان زوال
|
|
تا یقین مبطل گمان باشد
|
باد بخت جوان و رایت پیر
|
|
تا ز پیر و جوان نشان باشد
|
تا کران هست ملک هستی را
|
|
هستیت ملک بیکران باشد
|
زیر فرمانت آسمان و زمین
|
|
تا زمین زیر آسمان باشد
|
کمر خدمت تو بندد چرخ
|
|
تا بر افلاک کهکشان باشد
|