| اشکش از دیده بجست و گفت او | با همه آن شاه شیرین‌نام کو | |
| گفت آن سالوس زراق تهی | دام گولان و کمند گمرهی | |
| صد هزاران خام ریشان هم‌چو تو | اوفتاده از وی اندر صد عتو | |
| گر نبینیش و سلامت وا روی | خیر تو باشد نگردی زو غوی | |
| لاف‌کیشی کاسه‌لیسی طبل‌خوار | بانگ طبلش رفته اطراف دیار | |
| سبطیند این قوم و گوساله‌پرست | در چنین گاوی چه می‌مالند دست | |
| جیفة اللیلست و بطال النهار | هر که او شد غره‌ی این طبل‌خوار | |
| هشته‌اند این قوم صد علم و کمال | مکر و تزویری گرفته کینست حال | |
| آل موسی کو دریغا تاکنون | عابدان عجل را ریزند خون | |
| شرع و تقوی را فکنده سوی پشت | کو عمر کو امر معروفی درشت | |
| کین اباحت زین جماعت فاش شد | رخصت هر مفسد قلاش شد | |
| کو ره پیغامبری و اصحاب او | کو نماز و سبحه و آداب او |