| گفت صوفی که چه بودی کین جهان | ابروی رحمت گشادی جاودان | |
| هر دمی شوری نیاوردی به پیش | بر نیاوردی ز تلوینهاش نیش | |
| شب ندزدیدی چراغ روز را | دی نبردی باغ عیش آموز را | |
| جام صحت را نبودی سنگ تب | آمنی با خوف ناوردی کرب | |
| خود چه کم گشتی ز جود و رحمتش | گر نبودی خرخشه در نعمتش |