| گفت صوفی چون ز یک کانست زر | این چرا نفعست و آن دیگر ضرر | |
| چونک جمله از یکی دست آمدست | این چرا هوشیار و آن مست آمدست | |
| چون ز یک دریاست این جوها روان | این چرا نوش است و آن زهر دهان | |
| چون همه انوار از شمس بقاست | صبح صادق صبح کاذب از چه خاست | |
| چون ز یک سرمه‌ست ناظر را کحل | از چه آمد راست‌بینی و حول | |
| چونک دار الضرب را سلطان خداست | نقد را چون ضرب خوب و نارواست | |
| چون خدا فرمود ره را راه من | این خفیر از چیست و آن یک راه‌زن | |
| از یک اشکم چون رسد حر و سفیه | چون یقین شد الولد سر ابیه | |
| وحدتی که دید با چندین هزار | صد هزاران جنبش از عین قرار |