| از حسن هست اگرچه درین شعر خوش ردیف | زینت ده سپهر فصاحت هر آفتاب | |
| کوته کنم سخن که مباد اندکی شود | بی‌جوهر از قوافی کم زیور آفتاب | |
| سلطان بارگاه رسالت که سوده است | بر خاک پاش ناصیه انور آفتاب | |
| شاه رسل وسیله کل هادی سبل | کز بهر نعت اوست برین منبر آفتاب | |
| یثرت حرم محمد بطحائی آن که هست | یک بنده بر درش مه و یک چاکر آفتاب | |
| بالائیان چه خط غلامی بوی دهند | خود را نویسد از همه پائین‌تر آفتاب | |
| از بنده زادگانش یکی مه بود ولی | ماهی که باشدش پدر و مادر آفتاب | |
| نعل سم براق وی آماده تا کند | زر بدره بدره ریخته در آذر آفتاب | |
| بی‌سایه بود زان که در اوضاع معنوی | بود از علو مرتبه مشرف بر آفتاب | |
| از بهر عطر بارگه کبریای اوست | مجمر فروز بال ملک مجمر آفتاب | |
| در جنب مطبخش تل خاکستریست چرخ | یک اخگر اندران مه و یک اخگر آفتاب | |
| تا شغل بندگیش گزید از برای خویش | گردید بر گزیده هفت اختر آفتاب | |
| خود را بر آسمان نهم بیند ار شود | قندیل طاق درگه آن سرور آفتاب | |
| هر شب پی شرف زره غرب می‌برد | خاک مدینه تا بدر خاور آفتاب | |
| جاروب زرفشان نه به دست مفاخرت | دارد برای مشعله دیگر آفتاب | |
| یک ذره نور از رخ او وام کرده است | از شرق تا به غرب ضیاگستر آفتاب | |
| شاه شتر سوار چو لشگرکشی کند | باشد پیاده عقب لشگر آفتاب | |
| خود را اگر ز سلک سپاهش نمی‌شمرد | هرگز نمی‌نهاد به سر مغفر آفتاب | |
| در کشوری که لمعه فرو شد جمال او | باشد شبه فروش در آن کشور آفتاب | |
| از خاک نور بخش رهت این صفا و نور | آورده ذره ذره به یکدیگر آفتاب |