نعرهی لا ضیر بشنید آسمان
|
|
چرخ گویی شد پی آن صولجان
|
ضربت فرعون ما را نیست ضیر
|
|
لطف حق غالب بود بر قهر غیر
|
گر بدانی سر ما را ای مضل
|
|
میرهانیمان ز رنج ای کوردل
|
هین بیا زین سو ببین کین ارغنون
|
|
میزند یا لیت قومی یعلمون
|
داد ما را داد حق فرعونیی
|
|
نه چو فرعونیت و ملکت فانیی
|
سر بر آر و ملک بین زنده و جلیل
|
|
ای شده غره به مصر و رود نیل
|
گر تو ترک این نجس خرقه کنی
|
|
نیل را در نیل جان غرقه کنی
|
هین بدار از مصر ای فرعون دست
|
|
در میان مصر جان صد مصر هست
|
تو انا رب همیگویی به عام
|
|
غافل از ماهیت این هر دو نام
|
رب بر مربوب کی لرزان بود
|
|
کی انادان بند جسم و جان بود
|
نک انا ماییم رسته از انا
|
|
از انای پر بلای پر عنا
|
آن انایی بر تو ای سگ شوم بود
|
|
در حق ما دولت محتوم بود
|
گر نبودیت این انایی کینهکش
|
|
کی زدی بر ما چنین اقبال خوش
|
شکر آنک از دار فانی میرهیم
|
|
بر سر این دار پندت میدهیم
|
دار قتل ما براق رحلتست
|
|
دار ملک تو غرور و غفلتست
|
این حیاتی خفیه در نقش ممات
|
|
وان مماتی خفیه در قشر حیات
|
مینماید نور نار و نار نور
|
|
ورنه دنیا کی بدی دارالغرور
|
هین مکن تعجیل اول نیست شو
|
|
چون غروب آری بر آ از شرق ضو
|
از انایی ازل دل دنگ شد
|
|
این انایی سرد گشت و ننگ شد
|
زان انای بیانا خوش گشت جان
|
|
شد جهان او از انایی جهان
|
از انا چون رست اکنون شد انا
|
|
آفرینها بر انای بی عنا
|
کو گریزان و انایی در پیش
|
|
میدود چون دید وی را بی ویش
|
طالب اویی نگردد طالبت
|
|
چون بمردی طالبت شد مطلبت
|
زندهای کی مردهشو شوید ترا
|
|
طالبی کی مطلبت جوید ترا
|
اندرین بحث ار خرده رهبین بدی
|
|
فخر رازی رازدان دین بدی
|
لیک چون من لمن یذق لم یدر بود
|
|
عقل و تخییلات او حیرت فزود
|
کی شود کشف از تفکر این انا
|
|
آن انا مکشوف شد بعد از فنا
|
میفتد این عقلها در افتقاد
|
|
در مغا کی حلول و اتحاد
|
ای ایاز گشته فانی ز اقتراب
|
|
همچو اختر در شعاع آفتاب
|
بلک چون نطفه مبدل تو به تن
|
|
نه از حلول و اتحادی مفتتن
|
عفو کن ای عفو در صندوق تو
|
|
سابق لطفی همه مسبوق تو
|
من کی باشم که بگویم عفو کن
|
|
ای تو سلطان و خلاصهی امر کن
|
من کی باشم که بوم من با منت
|
|
ای گرفته جمله منها دامنت
|