| گفت پیغامبر که معراج مرا | نیست بر معراج یونس اجتبا | |
| آن من بر چرخ و آن او نشیب | زانک قرب حق برونست از حساب | |
| قرب نه بالا نه پستی رفتنست | قرب حق از حبس هستی رستنست | |
| نیست را چه جای بالا است و زیر | نیست را نه زود و نه دورست و دیر | |
| کارگاه و گنج حق در نیستیست | غره‌ی هستی چه دانی نیست چیست | |
| حاصل این اشکست ایشان ای کیا | می‌نماند هیچ با اشکست ما | |
| آنچنان شادند در ذل و تلف | همچو ما در وقت اقبال و شرف | |
| برگ بی‌برگی همه اقطاع اوست | فقر و خواریش افتخارست و علوست | |
| آن یکی گفت ار چنانست آن ندید | چون بخندید او که ما را بسته دید | |
| چونک او مبدل شدست و شادیش | نیست زین زندان و زین آزادیش | |
| پس به قهر دشمنان چون شاد شد | چون ازین فتح و ظفر پر باد شد | |
| شاد شد جانش که بر شیران نر | یافت آسان نصرت و دست و ظفر | |
| پس بدانستیم کو آزاد نیست | جز به دنیا دلخوش و دلشاد نیست | |
| ورنه چون خندد که اهل آن جهان | بر بد و نیک‌اند مشفق مهربان | |
| این بمنگیدند در زیر زبان | آن اسیران با هم اندر بحث آن | |
| تا موکل نشنود بر ما جهد | خود سخن در گوش آن سلطان برد |