ای سگ طاعن تو عو عو میکنی
|
|
طعن قرآن را برونشو میکنی
|
این نه آن شیرست کز وی جان بری
|
|
یا ز پنجهی قهر او ایمان بری
|
تا قیامت میزند قرآن ندی
|
|
ای گروهی جهل را گشته فدی
|
که مرا افسانه میپنداشتید
|
|
تخم طعن و کافری میکاشتید
|
خود بدیدیت آنک طعنه میزدیت
|
|
که شما فانی و افسانه بدیت
|
من کلام حقم و قایم به ذات
|
|
قوت جان جان و یاقوت زکات
|
نور خورشیدم فتاده بر شما
|
|
لیک از خورشید ناگشته جدا
|
نک منم ینبوع آن آب حیات
|
|
تا رهانم عاشقان را از ممات
|
گر چنان گند آزتان ننگیختی
|
|
جرعهای بر گورتان حق ریختی
|
نه بگیرم گفت و پند آن حکیم
|
|
دل نگردانم بهر طعنی سقیم
|