| پنجمین شب ابر و بارانی گرفت | کاسمان از بارشش دارد شگفت | |
| چون رسید آن کارد اندر استخوان | حلقه زد خواجه که مهتر را بخوان | |
| چون بصد الحاح آمد سوی در | گفت آخر چیست ای جان پدر | |
| گفت من آن حقها بگذاشتم | ترک کردم آنچ می‌پنداشتم | |
| پنج‌ساله رنج دیدم پنج روز | جان مسکینم درین گرما و سوز | |
| یک جفا از خویش و از یار و تبار | در گرانی هست چون سیصد هزار | |
| زانک دل ننهاد بر جور و جفاش | جانش خوگر بود با لطف و وفاش | |
| هرچه بر مردم بلا و شدتست | این یقین دان کز خلاف عادتست | |
| گفت ای خورشید مهرت در زوال | گر تو خونم ریختی کردم حلال | |
| امشب باران به ما ده گوشه‌ای | تا بیابی در قیامت توشه‌ای | |
| گفت یک گوشه‌ست آن باغبان | هست اینجا گرگ را او پاسبان | |
| در کفش تیر و کمان از بهر گرگ | تا زند گر آید آن گرگ سترگ | |
| گر تو آن خدمت کنی جا آن تست | ورنه جای دیگری فرمای جست | |
| گفت صد خدمت کنم تو جای ده | آن کمان و تیر در کفم بنه | |
| من نخسپم حارسی رز کنم | گر بر آرد گرگ سر تیرش زنم | |
| بهر حق مگذارم امشب ای دودل | آب باران بر سر و در زیر گل | |
| گوشه‌ای خالی شد و او با عیال | رفت آنجا جای تنگ و بی مجال | |
| چون ملخ بر همدگر گشته سوار | از نهیب سیل اندر کنج غار | |
| شب همه شب جمله گویان ای خدا | این سزای ما سزای ما سزا | |
| این سزای آنک شد یار خسان | یا کسی کرداز برای ناکسان |