| باز سوگندان بدادش کای کریم | گیر فرزندان بیا بنگر نعیم | |
| دست او بگرفت سه کرت بعهد | کالله الله زو بیا بنمای جهد | |
| بعد ده سال و بهر سالی چنین | لابه‌ها و وعده‌های شکرین | |
| کودکان خواجه گفتند ای پدر | ماه و ابر و سایه هم دارد سفر | |
| حقها بر وی تو ثابت کرده‌ای | رنجها در کار او بس برده‌ای | |
| او همی‌خواهد که بعضی حق آن | وا گزارد چون شوی تو میهمان | |
| بس وصیت کرد ما را او نهان | که کشیدش سوی ده لابه‌کنان | |
| گفت حقست این ولی ای سیبویه | اتق من شر من احسنت الیه | |
| دوستی تخم دم آخر بود | ترسم از وحشت که آن فاسد شود | |
| صحبتی باشد چو شمشیر قطوع | همچو دی در بوستان و در زروع | |
| صحبتی باشد چو فصل نوبهار | زو عمارتها و دخل بی‌شمار | |
| حزم آن باشد که ظن بد بری | تا گریزی و شوی از بد بری | |
| حزم س الظن گفتست آن رسول | هر قدم را دام می‌دان ای فضول | |
| روی صحرا هست هموار و فراخ | هر قدم دامیست کم ران اوستاخ | |
| آن بز کوهی دود که دام کو | چون بتازد دامش افتد در گلو | |
| آنک می‌گفتی که کو اینک ببین | دشت می‌دیدی نمی‌دیدی کمین | |
| بی کمین و دام و صیاد ای عیار | دنبه کی باشد میان کشت‌زار | |
| آنک گستاخ آمدند اندر زمین | استخوان و کله‌هاشان را ببین | |
| چون به گورستان روی ای مرتضا | استخوانشان را بپرس از ما مضی | |
| تا بظاهر بینی آن مستان کور | چون فرو رفتند در چاه غرور |