| تا قیامت می‌خورد او پیش غار | آب رحمت عارفانه بی تغار | |
| ای بسا سگ‌پوست کو را نام نیست | لیک اندر پرده بی آن جام نیست | |
| جان بده از بهر این جام ای پسر | بی جهاد و صبر کی باشد ظفر | |
| صبر کردن بهر این نبود حرج | صبر کن کالصبر مفتاح الفرج | |
| زین کمین بی صبر و حزمی کس نرست | حزم را خود صبر آمد پا و دست | |
| حزم کن از خورد کین زهرین گیاست | حزم کردن زور و نور انبیاست | |
| کاه باشد کو به هر بادی جهد | کوه کی مر باد را وزنی نهد | |
| هر طرف غولی همی‌خواند ترا | کای برادر راه خواهی هین بیا | |
| ره نمایم همرهت باشم رفیق | من قلاووزم درین راه دقیق | |
| نه قلاوزست و نه ره داند او | یوسفا کم رو سوی آن گرگ‌خو | |
| حزم این باشد که نفریبد ترا | چرب و نوش و دامهای این سرا | |
| که نه چربش دارد و نه نوش او | سحر خواند می‌دمد در گوش او | |
| که بیا مهمان ما ای روشنی | خانه آن تست و تو آن منی | |
| حزم آن باشد که گویی تخمه‌ام | یا سقیمم خسته‌ی این دخمه‌ام | |
| یا سرم دردست درد سر ببر | یا مرا خواندست آن خالو پسر | |
| زانک یک نوشت دهد با نیشها | که بکارد در تو نوشش ریشها | |
| زر اگر پنجاه اگر شصتت دهد | ماهیا او گوشت در شستت دهد | |
| گر دهد خود کی دهد آن پر حیل | جوز پوسیدست گفتار دغل | |
| ژغژغ آن عقل و مغزت را برد | صد هزاران عقل را یک نشمرد | |
| یار تو خرجین تست و کیسه‌ات | گر تو رامینی مجو جز ویسه‌ات |