| آنک بر افلاک رفتارش بود | بر زمین رفتن چه دشوارش بود | |
| در کف داود کاهن گشت موم | موم چه بود در کف او ای ظلوم | |
| بود لقمان بنده‌شکلی خواجه‌ای | بندگی بر ظاهرش دیباجه‌ای | |
| چون رود خواجه به جای ناشناس | در غلام خویش پوشاند لباس | |
| او بپوشد جامه‌های آن غلام | مر غلام خویش را سازد امام | |
| در پیش چون بندگان در ره شود | تا نباید زو کسی آگه شود | |
| گوید ای بنده تو رو بر صدر شین | من بگیرم کفش چون بنده‌ی کهین | |
| تو درشتی کن مرا دشنام ده | مر مرا تو هیچ توقیری منه | |
| ترک خدمت خدمت تو داشتم | تا به غربت تخم حیلت کاشتم | |
| خواجگان این بندگیها کرده‌اند | تا گمان آید که ایشان بنده‌اند | |
| چشم‌پر بودند و سیر از خواجگی | کارها را کرده‌اند آمادگی | |
| وین غلامان هوا بر عکس آن | خویشتن بنموده خواجه‌ی عقل و جان | |
| آید از خواجه ره افکندگی | ناید از بنده به غیر بندگی | |
| پس از آن عالم بدین عالم چنان | تعبیتها هست بر عکس این بدان | |
| خواجه‌ی لقمان ازین حال نهان | بود واقف دیده بود از وی نشان | |
| راز می‌دانست و خوش می‌راند خر | از برای مصلحت آن راه‌بر | |
| مر ورا آزاد کردی از نخست | لیک خشنودی لقمان را بجست | |
| زانک لقمان را مراد این بود تا | کس نداند سر آن شیر و فتی | |
| چه عجب گر سر ز بد پنهان کنی | این عجب که سر ز خود پنهان کنی | |
| کار پنهان کن تو از چشمان خود | تا بود کارت سلیم از چشم بد |