| هر که را خوی نکو باشد برست | هر کسی کو شیشه‌دل باشد شکست | |
| پس امام حی قایم آن ولیست | خواه از نسل عمر خواه از علیست | |
| مهدی و هادی ویست ای راه‌جو | هم نهان و هم نشسته پیش رو | |
| او چو نورست و خرد جبریل اوست | وان ولی کم ازو قندیل اوست | |
| وانک زین قندیل کم مشکات ماست | نور را در مرتبه ترتیبهاست | |
| زانک هفصد پرده دارد نور حق | پرده‌های نور دان چندین طبق | |
| از پس هر پرده قومی را مقام | صف صف‌اند این پرده‌هاشان تا امام | |
| اهل صف آخرین از ضعف خویش | چشمشان طاقت ندارد نور بیش | |
| وان صف پیش از ضعیفی بصر | تاب نارد روشنایی بیشتر | |
| روشنایی کو حیات اولست | رنج جان و فتنه‌ی این احولست | |
| احولیها اندک اندک کم شود | چون ز هفصد بگذرد او یم شود | |
| آتشی که اصلاح آهن یا زرست | کی صلاح آبی و سیب ترست | |
| سیب و آبی خامیی دارد خفیف | نی چو آهن تابشی خواهد لطیف | |
| لیک آهن را لطیف آن شعله‌هاست | کو جذوب تابش آن اژدهاست | |
| هست آن آهن فقیر سخت‌کش | زیر پتک و آتش است او سرخ و خوش | |
| حاجب آتش بود بی واسطه | در دل آتش رود بی رابطه | |
| بی‌حجاب آب و فرزندان آب | پختگی ز آتش نیابند و خطاب | |
| واسطه دیگی بود یا تابه‌ای | همچو پا را در روش پاتابه‌ای | |
| یا مکانی در میان تا آن هوا | می‌شود سوزان و می‌آرد بما | |
| پس فقیر آنست کو بی واسطه‌ست | شعله‌ها را با وجودش رابطه‌ست |