| گرچه تو هستی کنون غافل از آن | وقت حاجت حق کند آن را عیان | |
| گفت پیغامبر که یزدان مجید | از پی هر درد درمان آفرید | |
| لیک زان درمان نبینی رنگ و بو | بهر درد خویش بی فرمان او | |
| چشم را ای چاره‌جو در لامکان | هین بنه چون چشم کشته سوی جان | |
| این جهان از بی جهت پیدا شدست | که ز بی‌جایی جهان را جا شدست | |
| باز گرد از هست سوی نیستی | طالب ربی و ربانیستی | |
| جای دخلست این عدم از وی مرم | جای خرجست این وجود بیش و کم | |
| کارگاه صنع حق چون نیستیست | جز معطل در جهان هست کیست | |
| یاد ده ما را سخنهای دقیق | که ترا رحم آورد آن ای رفیق | |
| هم دعا از تو اجابت هم ز تو | ایمنی از تو مهابت هم ز تو | |
| گر خطا گفتیم اصلاحش تو کن | مصلحی تو ای تو سلطان سخن | |
| کیمیا داری که تبدیلش کنی | گرچه جوی خون بود نیلش کنی | |
| این چنین میناگریها کار تست | این چنین اکسیرها اسرار تست | |
| آب را و خاک را بر هم زدی | ز آب و گل نقش تن آدم زدی | |
| نسبتش دادی و جفت و خال و عم | با هزار اندیشه و شادی و غم | |
| باز بعضی را رهایی داده‌ای | زین غم و شادی جدایی داده‌ای | |
| برده‌ای از خویش و پیوند و سرشت | کرده‌ای در چشم او هر خوب زشت | |
| هر چه محسوس است او رد می‌کند | وانچ ناپیداست مسند می‌کند | |
| عشق او پیدا و معشوقش نهان | یار بیرون فتنه‌ی او در جهان | |
| این رها کن عشقهای صورتی | نیست بر صورت نه بر روی ستی |