| بود شیخی دایما او وامدار | از جوامردی که بود آن نامدار | |
| ده هزاران وام کردی از مهان | خرج کردی بر فقیران جهان | |
| هم بوام او خانقاهی ساخته | جان و مال و خانقه در باخته | |
| وام او را حق ز هر جا می‌گزارد | کرد حق بهر خلیل از ریگ آرد | |
| گفت پیغامبر که در بازارها | دو فرشته می‌کنند ایدر دعا | |
| کای خدا تو منفقان را ده خلف | ای خدا تو ممسکان را ده تلف | |
| خاصه آن منفق که جان انفاق کرد | حلق خود قربانی خلاق کرد | |
| حلق پیش آورد اسمعیل‌وار | کارد بر حلقش نیارد کرد کار | |
| پس شهیدان زنده زین رویند و خوش | تو بدان قالب بمنگر گبروش | |
| چون خلف دادستشان جان بقا | جان ایمن از غم و رنج و شقا | |
| شیخ وامی سالها این کار کرد | می‌ستد می‌داد همچون پای‌مرد | |
| تخمها می‌کاشت تا روز اجل | تا بود روز اجل میر اجل | |
| چونک عمر شیخ در آخر رسید | در وجود خود نشان مرگ دید | |
| وام‌داران گرد او بنشسته جمع | شیخ بر خود خوش گدازان همچو شمع | |
| وام‌داران گشته نومید و ترش | درد دلها یار شد با درد شش | |
| شیخ گفت این بدگمانان را نگر | نیست حق را چار صد دینار زر | |
| کودکی حلوا ز بیرون بانگ زد | لاف حلوا بر امید دانگ زد | |
| شیخ اشارت کرد خادم را بسر | که برو آن جمله حلوا را بخر | |
| تا غریمان چونک آن حلوا خورند | یک زمانی تلخ در من ننگرند | |
| در زمان خادم برون آمد بدر | تا خرد او جمله حلوا را بزر |