| حلقه‌ی آن صوفیان مستفید | چونک در وجد و طرب آخر رسید | |
| خوان بیاوردند بهر میهمان | از بهیمه یاد آورد آن زمان | |
| گفت خادم را که در آخر برو | راست کن بهر بهیمه کاه و جو | |
| گفت لا حول این چه افزون گفتنست | از قدیم این کارها کار منست | |
| گفت تر کن آن جوش را از نخست | کان خر پیرست و دندانهاش سست | |
| گفت لا حول این چه می‌گویی مها | از من آموزند این ترتیبها | |
| گفت پالانش فرو نه پیش پیش | داروی منبل بنه بر پشت ریش | |
| گفت لا حول آخر ای حکمت‌گزار | جنس تو مهمانم آمد صد هزار | |
| جمله راضی رفته‌اند از پیش ما | هست مهمان جان ما و خویش ما | |
| گفت آبش ده ولیکن شیر گرم | گفت لا حول از توم بگرفت شرم | |
| گفت اندر جو تو کمتر کاه‌کن | گفت لا حول این سخن کوتاه کن | |
| گفت جایش را بروب از سنگ و پشک | ور بود تر ریز بر وی خاک خشک | |
| گفت لا حول ای پدر لا حول کن | با رسول اهل کمتر گو سخن | |
| گفت بستان شانه پشت خر بخار | گفت لا حول ای پدر شرمی بدار | |
| خادم این گفت و میان را بست چست | گفت رفتم کاه و جو آرم نخست | |
| رفت و از آخر نکرد او هیچ یاد | خواب خرگوشی بدان صوفی بداد | |
| رفت خادم جانب اوباش چند | کرد بر اندرز صوفی ریش‌خند | |
| صوفی از ره مانده بود و شد دراز | خوابها می‌دید با چشم فراز | |
| کان خرش در چنگ گرگی مانده بود | پاره‌ها از پشت و رانش می‌ربود | |
| گفت لا حول این چه مالیخولیاست | ای عجب آن خادم مشفق کجاست |