| بوالبشر کو علم الاسما بگست | صد هزاران علمش اندر هر رگست | |
| اسم هر چیزی چنان کان چیز هست | تا به پایان جان او را داد دست | |
| هر لقب کو داد آن مبدل نشد | آنک چستش خواند او کاهل نشد | |
| هر که اول ممنست اول بدید | هر که آخر کافر او را شد پدید | |
| اسم هر چیزی تو از دانا شنو | سر رمز علم الاسما شنو | |
| اسم هر چیزی بر ما ظاهرش | اسم هر چیزی بر خالق سرش | |
| نزد موسی نام چوبش بد عصا | نزد خالق بود نامش اژدها | |
| بد عمر را نام اینجا بت‌پرست | لیک ممن بود نامش در الست | |
| آنک بد نزدیک ما نامش منی | پیش حق این نقش بد که با منی | |
| صورتی بود این منی اندر عدم | پیش حق موجود نه بیش و نه کم | |
| حاصل آن آمد حقیقت نام ما | پیش حضرت کان بود انجام ما | |
| مرد را بر عاقبت نامی نهد | نی بر آن کو عاریت نامی نهد | |
| چشم آدم چون به نور پاک دید | جان و سر نامها گشتش پدید | |
| چون ملک انوار حق در وی بیافت | در سجود افتاد و در خدمت شتافت | |
| مدح این آدم که نامش می‌برم | قاصرم گر تا قیامت بشمرم | |
| این همه دانست و چون آمد قضا | دانش یک نهی شد بر وی خطا | |
| کای عجب نهی از پی تحریم بود | یا به تاویلی بد و توهیم بود | |
| در دلش تاویل چون ترجیح یافت | طبع در حیرت سوی گندم شتافت | |
| باغبان را خار چون در پای رفت | دزد فرصت یافت کالا برد تفت | |
| چون ز حیرت رست باز آمد به راه | دید برده دزد رخت از کارگاه |