| در شدن خرگوش بس تاخیر کرد | مکر را با خویشتن تقریر کرد | |
| در ره آمد بعد تاخیر دراز | تا به گوش شیر گوید یک دو راز | |
| تا چه عالمهاست در سودای عقل | تا چه با پهناست این دریای عقل | |
| صورت ما اندرین بحر عذاب | می‌دود چون کاسه‌ها بر روی آب | |
| تا نشد پر بر سر دریا چو طشت | چونک پر شد طشت در وی غرق گشت | |
| عقل پنهانست و ظاهر عالمی | صورت ما موج یا از وی نمی | |
| هر چه صورت می وسیلت سازدش | زان وسیلت بحر دور اندازدش | |
| تا نبیند دل دهنده‌ی راز را | تا نبیند تیر دورانداز را | |
| اسپ خود را یاوه داند وز ستیز | می‌دواند اسپ خود در راه تیز | |
| اسپ خود را یاوه داند آن جواد | و اسپ خود او را کشان کرده چو باد | |
| در فغان و جست و جو آن خیره‌سر | هر طرف پرسان و جویان در بدر | |
| کانک دزدید اسپ ما را کو و کیست | این که زیر ران تست ای خواجه چیست | |
| آری این اسپست لیک این اسپ کو | با خود آی ای شهسوار اسپ‌جو | |
| جان ز پیدایی و نزدیکیست گم | چون شکم پر آب و لب خشکی چو خم | |
| کی ببینی سرخ و سبز و فور را | تا نبینی پیش ازین سه نور را | |
| لیک چون در رنگ گم شد هوش تو | شد ز نور آن رنگها روپوش تو | |
| چونک شب آن رنگها مستور بود | پس بدیدی دید رنگ از نور بود | |
| نیست دید رنگ بی‌نور برون | همچنین رنگ خیال اندرون | |
| این برون از آفتاب و از سها | واندرون از عکس انوار علا | |
| نور نور چشم خود نور دلست | نور چشم از نور دلها حاصلست |