| رو بتش کرد شه کای تندخو | آن جهان سوز طبیعی خوت کو | |
| چون نمی‌سوزی چه شد خاصیتت | یا ز بخت ما دگر شد نیتت | |
| می‌نبخشایی تو بر آتش‌پرست | آنک نپرستد ترا او چون برست | |
| هرگز ای آتش تو صابر نیستی | چون نسوزی چیست قادر نیستی | |
| چشم‌بندست این عجب یا هوش‌بند | چون نسوزاند چنین شعله‌ی بلند | |
| جادوی کردت کسی یا سیمیاست | یا خلاف طبع تو از بخت ماست | |
| گفت آتش من همانم ای شمن | اندر آ تا تو ببینی تاب من | |
| طبع من دیگر نگشت و عنصرم | تیغ حقم هم بدستوری برم | |
| بر در خرگه‌ی سگان ترکمان | چاپلوسی کرده پیش میهمان | |
| ور بخرگه بگذرد بیگانه‌رو | حمله بیند از سگان شیرانه او | |
| من ز سگ کم نیستم در بندگی | کم ز ترکی نیست حق در زندگی | |
| آتش طبعت اگر غمگین کند | سوزش از امر ملیک دین کند | |
| آتش طبعت اگر شادی دهد | اندرو شادی ملیک دین نهد | |
| چونک غم‌بینی تو استغفار کن | غم بامر خالق آمد کار کن | |
| چون بخواهد عین غم شادی شود | عین بند پای آزادی شود | |
| باد و خاک و آب و آتش بنده‌اند | با من و تو مرده با حق زنده‌اند | |
| پیش حق آتش همیشه در قیام | همچو عاشق روز و شب پیچان مدام | |
| سنگ بر آهن زنی بیرون جهد | هم به امر حق قدم بیرون نهد | |
| آهن و سنگ هوا بر هم مزن | کین دو می‌زایند همچون مرد و زن | |
| سنگ و آهن خود سبب آمد ولیک | تو به بالاتر نگر ای مرد نیک |