| بعد ماهی خلق گفتند ای مهان | از امیران کیست بر جایش نشان | |
| تا به جای او شناسیمش امام | دست و دامن را به دست او دهیم | |
| چونک شد خورشید و ما را کرد داغ | چاره نبود بر مقامش از چراغ | |
| چونک شد از پیش دیده وصل یار | نایبی باید ازومان یادگار | |
| چونک گل بگذشت و گلشن شد خراب | بوی گل را از که یابیم از گلاب | |
| چون خدا اندر نیاید در عیان | نایب حق‌اند این پیغامبران | |
| نه غلط گفتم که نایب با منوب | گر دو پنداری قبیح آید نه خوب | |
| نه دو باشد تا توی صورت‌پرست | پیش او یک گشت کز صورت برست | |
| چون به صورت بنگری چشم تو دوست | تو به نورش در نگر کز چشم رست | |
| نور هر دو چشم نتوان فرق کرد | چونک در نورش نظر انداخت مرد | |
| ده چراغ ار حاضر آید در مکان | هر یکی باشد بصورت غیر آن | |
| فرق نتوان کرد نور هر یکی | چون به نورش روی آری بی‌شکی | |
| گر تو صد سیب و صد آبی بشمری | صد نماند یک شود چون بفشری | |
| در معانی قسمت و اعداد نیست | در معانی تجزیه و افراد نیست | |
| اتحاد یار با یاران خوشست | پای معنی‌گیر صورت سرکشست | |
| صورت سرکش گدازان کن برنج | تا ببینی زیر او وحدت چو گنج | |
| ور تو نگدازی عنایتهای او | خود گدازد ای دلم مولای او | |
| او نماید هم به دلها خویش را | او بدوزد خرقه‌ی درویش را | |
| منبسط بودیم یک جوهر همه | بی‌سر و بی پا بدیم آن سر همه | |
| یک گهر بودیم همچون آفتاب | بی گره بودیم و صافی همچو آب |