| جمله گفتند ای وزیر انکار نیست | گفت ما چون گفتن اغیار نیست | |
| اشک دیده‌ست از فراق تو دوان | آه آهست از میان جان روان | |
| طفل با دایه نه استیزد ولیک | گرید او گر چه نه بد داند نه نیک | |
| ما چو چنگیم و تو زخمه می‌زنی | زاری از ما نه تو زاری می‌کنی | |
| ما چو ناییم و نوا در ما ز تست | ما چو کوهیم و صدا در ما ز تست | |
| ما چو شطرنجیم اندر برد و مات | برد و مات ما ز تست ای خوش صفات | |
| ما که باشیم ای تو ما را جان جان | تا که ما باشیم با تو درمیان | |
| ما عدمهاییم و هستیهای ما | تو وجود مطلقی فانی‌نما | |
| ما همه شیران ولی شیر علم | حمله‌شان از باد باشد دم‌بدم | |
| حمله‌شان پیداست و ناپیداست باد | آنک ناپیداست هرگز گم مباد | |
| باد ما و بود ما از داد تست | هستی ما جمله از ایجاد تست | |
| لذت هستی نمودی نیست را | عاشق خود کرده بودی نیست را | |
| لذت انعام خود را وامگیر | نقل و باده و جام خود را وا مگیر | |
| ور بگیری کیت جست و جو کند | نقش با نقاش چون نیرو کند | |
| منگر اندر ما مکن در ما نظر | اندر اکرام و سخای خود نگر | |
| ما نبودیم و تقاضامان نبود | لطف تو ناگفته‌ی ما می‌شنود | |
| نقش باشد پیش نقاش و قلم | عاجز و بسته چو کودک در شکم | |
| پیش قدرت خلق جمله بارگه | عاجزان چون پیش سوزن کارگه | |
| گاه نقشش دیو و گه آدم کند | گاه نقشش شادی و گه غم کند | |
| دست نه تا دست جنباند به دفع | نطق نه تا دم زند در ضر و نفع |