| شب ز زندان بی‌خبر زندانیان | شب ز دولت بی‌خبر سلطانیان | |
| نه غم و اندیشه‌ی سود و زیان | نه خیال این فلان و آن فلان | |
| حال عارف این بود بی‌خواب هم | گفت ایزد هم رقود زین مرم | |
| خفته از احوال دنیا روز و شب | چون قلم در پنجه‌ی تقلیب رب | |
| آنک او پنجه نبیند در رقم | فعل پندارد بجنبش از قلم | |
| شمه‌ای زین حال عارف وا نمود | عقل را هم خواب حسی در ربود | |
| رفته در صحرای بی‌چون جانشان | روحشان آسوده و ابدانشان | |
| وز صفیری باز دام اندر کشی | جمله را در داد و در داور کشی | |
| چونک نور صبحدم سر بر زند | کرکس زرین گردون پر زند | |
| فالق الاصباح اسرافیل‌وار | جمله را در صورت آرد زان دیار | |
| روحهای منبسط را تن کند | هر تنی را باز آبستن کند | |
| اسپ جانها را کند عاری ز زین | سر النوم اخ الموتست این | |
| لیک بهر آنک روز آیند باز | بر نهد بر پایشان بند دراز | |
| تا که روزش واکشد زان مرغزار | وز چراگاه آردش در زیر بار | |
| کاش چون اصحاب کهف این روح را | حفظ کردی یا چو کشتی نوح را | |
| تا ازین طوفان بیداری و هوش | وا رهیدی این ضمیر و چشم و گوش | |
| ای بسی اصحاب کهف اندر جهان | پهلوی تو پیش تو هست این زمان | |
| یار با او غار با او در سرود | مهر بر چشمست و بر گوشت چه سود |