| صد هزاران مرد ترسا سوی او | اندک‌اندک جمع شد در کوی او | |
| او بیان می‌کرد با ایشان براز | سر انگلیون و زنار و نماز | |
| او به ظاهر واعظ احکام بود | لیک در باطن صفیر و دام بود | |
| بهر این بعضی صحابه از رسول | ملتمس بودند مکر نفس غول | |
| کو چه آمیزد ز اغراض نهان | در عبادتها و در اخلاص جان | |
| فضل طاعت را نجستندی ازو | عیب ظاهر را بجستندی که کو | |
| مو به مو و ذره ذره مکر نفس | می‌شناسیدند چون گل از کرفس | |
| موشکافان صحابه هم در آن | وعظ ایشان خیره گشتندی بجان |