| ما که به خود دست برافشانده‌ایم | بر سر خاکی چه فرومانده‌ایم | |
| صحبت این خاک ترا خار کرد | خاک چنین تعبیه بسیار کرد | |
| عمر همه رفت و به پس گستریم | قافله از قافله واپس تریم | |
| این دو فرشته شده در بند ما | دیو ز بدنامی پیوند ما | |
| گرم رو سرد چو گلخن گریم | سرد پی گرم چو خاکستریم | |
| نور دل و روشنی سینه کو | راحت و آسایش پارینه کو | |
| صبح شباهنگ قیامت دمید | شد علم صبح روان ناپدید | |
| خنده غفلت به دهان درشکست | آرزوی عمر به جان درشکست | |
| از کف این خاک به افسونگری | چاره آن ساز که چون جان بری | |
| بر پر ازین دام که خونخواره‌ایست | زیرکی از بهر چنین چاره‌ایست | |
| گرگ ز روباه به دندان تراست | روبه از آن رست که به دان تراست | |
| جهد بر آن کن که وفا را شوی | خود نپرستی و خدا را شوی | |
| خاک دلی شو که وفائی دروست | وز گل انصاف گیائی دروست | |
| هر هنری کان ز دل آموختند | بر زه منسوج وفا دوختند | |
| گر هنری در تن مردم بود | چون نپسندی گهری گم بود | |
| گر بپسندیش دگر سان شود | چشمه آن آب دو چندان شود | |
| مردم پرورده به جان پرورند | گر هنری در طرفی بنگرند | |
| خاک زمین جز به هنر پاک نیست | وین هنر امروز درین خاک نیست | |
| گر هنری سر ز میان برزند | بی‌هنری دست بدان درزند | |
| کار هنرمند به جان آورند | تا هنرش را به زبان آورند |