| مجلس خلوت نگر آراسته | روشن و خوش چون مه ناکاسته | |
| شمع فروزان و شکر ریخته | تخت زده غالیه آمیخته | |
| دشمن جانست ترا روزگار | خویشتن از دوستیش واگذار | |
| بین که بزنجیر کیان را کشید | هرکه درو دید زبان را کشید | |
| با تو دنیا طلب دین گذار | بانگ برآورده رقیبان بار | |
| کز در بیدادگران باز گرد | گرد سراپرده این راز گرد | |
| از تف این بادیه جوشیده‌ای | بر تو نپوشند که پوشیده‌ای | |
| سرد نفس بود سگ گرم کین | روبه از آن دوخت مگر پوستین | |
| دوزخ گوگرد شد این تیره دشت | ای خنک آنکس که سبکتر گذشت | |
| آب دهانی به ادب گرد کن | در تف این چشمه گوگود کن | |
| باز ده این وام فلک داده را | طرح کن این خاک زمین زاده را | |
| جمله برانداز باستادیی | تا تو فرو مانی و آزادیی | |
| هرکه درین راه منی میکند | بر من و تو راه‌زنی میکند | |
| خصمی کژدم بتر از اژدهاست | کاین ز تو پنهان بود آن برملاست | |
| خانه پر از دزد جواهر بپوش | بادیه پر غول به تسبیح کوش | |
| غارتیانی که ره دل زنند | راه به نزدیکی منزل زنند | |
| ترسم از آن شب که شبیخون کنند | خوارت ازین باده بیرون کنند | |
| دشمن خردست بلائی بزرگ | غفلت ازو هست خطائی سترگ | |
| با عدوی خرد مشو خرد کین | خرد شوی گر نشوی خرد بین | |
| با همه خردی به قدر مایه زور | میل کش بچه شیر است مور |