| خاصگیی محرم جمشید بود | خاص‌تر از ماه به خورشید بود | |
| کار جوانمرد بدان درکشید | کز همه عالم ملکش برکشید | |
| چون به وثوق از دگران گوی برد | شاه خزینه به درونش سپرد | |
| با همه نزدیکی شاه آن جوان | دورتری جست چو تیر از کمان | |
| راز ملک جان جوانمرد سفت | با کسی آن راز نیارست گفت | |
| پیرزنی ره به جوانمرد یافت | لاله او چون گل خود زرد یافت | |
| گفت که سرو از چه خزان کرده‌ای | کاب ز جوی ملکان خورده‌ای | |
| زرد چرائی نه جفا میکشی | تنگدلی چیست درین دلخوشی | |
| بر تو جوان گونه پیری چراست | لاله خودروی تو خیری چراست | |
| شاه جهانرا چو توئی رازدان | رخ بگشا چون دل شاه جهان | |
| سرخ شود روی رعیت ز شاه | خاصه رخ خاصگیان سپاه | |
| گفت جوان رای تو زین غافلست | بی‌خبری زان‌چه مرا در دلست | |
| صبر مرا همنفس درد کرد | روی مرا صبر چنین زرد کرد | |
| شاه نهادست به مقدار خویش | در دل من گوهر اسرار خویش | |
| هست بزرگ آنچه درین دل نهاد | راز بزرگان نتوانم گشاد | |
| در سخنش دل نه چنان بسته‌ام | کز سر کم کار زبان بسته‌ام | |
| زان نکنم با تو سر خنده باز | تا به زبان بر بپرد مرغ راز | |
| گر ز دل این راز نه بیرون شود | دل نهم آنرا که دلم خون شود | |
| ور بکنم راز شهان آشکار | بخت خورد بر سر من زینهار | |
| پیرزنش گفت مبر نام کس | همدم خود همدم خود دان و بس |