| ای بنسیمی علم افراخته | پیش غباری علم انداخته | |
| ده نه و دروازه دهقان زده | ملک نه و تخت سلیمان زده | |
| تیغ نه‌ای زخم بی اندازه چیست | کوس نه‌ای اینهمه آوازه چیست | |
| چون دهن تیغ درم ریز باش | چون شکم کوس تهی خیز باش | |
| میکشدت دیو نه افکنده | دست مده مرده نه زنده | |
| پیش مغی پشت صلیبی مکن | دعوی شمشیر خطیبی مکن | |
| خطبه دولت به فصیحی رسد | عطسه آدم به مسیحی رسد | |
| هرکه چو پروانه دمی خوش زند | یک تنه بر لشگر آتش زند | |
| یکدو نفس خوش زن و جانی بگیر | خرقه درانداز و جهانی بگیر | |
| بخشش تو چرب ربائی که هست | نیست فدائی به جدائی که هست | |
| شیر شو از گربه مطبخ مترس | طلق شو از آتش دوزخ مترس | |
| گر دغلی باش بر آتش حلال | ور زر و یاقوتی از آتش منال | |
| چند غرور ای دغل خاکدان | چند منی ای دو سه من استخوان | |
| پیشتر از ما دگران بوده‌اند | کز طلب جاه نیاسوده‌اند | |
| حاصل آن جاه ببین تا چه بود | سود بد اما بزیان شد چه سود | |
| گر تو زمین ریزه چو خورشید و ماه | پای نهی بر فلک از قدر و جاه | |
| گرچه ازان دایره دیر اوفتی | چونکه زمینی نه به زیر اوفتی ؟ | |
| تا سر خود را نبری طره‌وار | پای درین طره منه زینهار | |
| مرغ نه‌ای بر نتوانی پرید | تا نکنی جان نتوانی رسد | |
| با فلک از راه شگرفی درای | تات شگرفانه درافتد به پای |