| ای شده خشنود به یکبارگی | چون خر و گاوی به علف‌خوارگی | |
| فارغ ازین مرکز خورشید گرد | غافل از این دایره لاجورد | |
| از پی صاحب خبرانست کار | بی‌خبرانرا چه غم از روزگار | |
| بر سر کار آی چرا خفته‌ای | کار چنان کن که پذیرفته‌ای | |
| مست چه خسبی که کمین کرده‌اند | کارشناسان نه چنین کرده‌اند | |
| برنگر این پشته غم پیش بین | درنگر و عاجزی خویش بین | |
| عقل تو پیریست فراموش کار | تا ز تو یاد آرد یادش بیار | |
| گر شرف عقل نبودی ترا | نام که بردی که ستودی ترا | |
| عقل مسیحاست ازو سر مکش | گرنه خری خر به وحل درمکش | |
| یا بره عقل برو نور گیر | یا ز درش دامن خود دور گیر | |
| مست مکن عقل ادب ساز را | طعمه گنجشک مکن باز را | |
| می که حلال آمده در هر مقام | دشمنی عقل تو کردش حرام | |
| می که بود کاب تو در جام اوست | عقل شد آن چشمه که جان نام اوست | |
| گرچه می اندوه جهان را برد | آن مخور ای خواجه که آنرا برد | |
| می نمکی دان جگر آمیخته | بر جگر بی نمکان ریخته | |
| گر خبرت باید چیزی مخور | کز همه چیزیت کند بی‌خبر | |
| بی‌خبر آن مرد که چیزی چشید | کش قلم بی‌خری درکشید | |
| میل کش چشم خیالات شو | کند نه پای خرابات شو | |
| ای چو الف عاشق بالای خویش | الف تو با وحشت سودای خویش | |
| گر الفی مرغ پر افکنده باش | ورنه چو بی حرف سرافکنده باش |