| کعبه روی عزم ره آغاز کرد | قاعده کعبه روان ساز کرد | |
| زانچه فزون از غرض کار داشت | مبلغ یک بدره دینار داشت | |
| گفت فلان صوفی آزاد مرد | کاستن از عالم کوتاه گرد | |
| در دلم آید که دیانت دروست | در کس اگر نیست امانت دروست | |
| رفت و نهانیش فرا خانه برد | بدره دینار به صوفی سپرد | |
| گفت نگهدار درین پرده راز | تا چو من آیم بمن آریش باز | |
| خواجه ره بدیه را درگرفت | شیخ زر عاریه را برگرفت | |
| یارب و زنهار که خود چند بود | تا دل درویش در آن بند بود | |
| گفت به زر کار خود آراستم | یافتم آن گنج که میخواستم | |
| زود خورم تا نکند بستگی | آنچه خدا داد بهستگی | |
| باز گشاد از گره آن بند را | داد طرب داد شبی چند را | |
| جمله آن زر که بر خویش داشت | بذل شکم کرد و شکم پیش داشت | |
| دست بدان حقه دینار کرد | زلف بتان حلقه زنار کرد | |
| خرقه شیخانه شده شاخ شاخ | تنگدلی مانده و عذری فراخ | |
| صید چنان خورد که داغش نماند | روغنی از بهر چراغش نماند | |
| حاجی ما چون ز سفر گشت باز | کرد بران هندوی خود ترکتاز | |
| گفت بیاور بمن ای تیزهوش | گفت چه؟ گفتا زر، گفتا خموش | |
| در کرم آویز و رها کن لجاج | از ده ویران که ستاند خراج | |
| صرف شد آن بدره هوا در هوا | مفلس و بدره ز کجا تا کجا | |
| غارتی از ترک نبردست کس | رخت به هندو نسپردست کس |