| پیری عالم نگر و تنگیش | تا نفریبی به جوان رنگیش | |
| بر کف این پیر که برنا وشست | دسته گل مینگری واتشست | |
| چشمه سرابست فریبش مخور | قبله صلیبست نمازش مبر | |
| زین همه گل بر سر خاری نه‌ای | گر همه مستند تو باری نه‌ای | |
| چون ببری زانچه طمع کرده‌ای | آن بری از خانه که آورده‌ای | |
| چون بنه در بحر قیامت برند | بی درمان جان به سلامت برند | |
| خواه بنه مایه و خواهی به باز | کانچه دهند از تو ستانند باز | |
| خانه داد و ستدست این جهان | کاین بدهد حالی بستاند آن | |
| گرچه یکی کرم بریش گرست | باز یکی کرم بریشم خورست | |
| شمع کن این زرد گل جعفری | تا چو چراغ از گل خود برخوری | |
| تن بشکن نه دریی گو مباش | زر بفکن شش سریی گو مباش | |
| پای کرم بر سر زر نه نه دست | تات نخوانند چو گل زرپرست | |
| زر که بر او سکه مقصود نیست | آن زر و زرنیخ به نسبت یکیست | |
| دوستی زر چو به سان زرست | در دم طاوس همان پیکرست | |
| سکه زر چون که به آهن برند | پادشهان بیشتر آهنگرند | |
| ساخت ازو همت قارون کلاه | از سر آن رخنه فروشد به چاه | |
| بار توشد تاش سر تست جای | بارگیت شد چو نهی زیر پای | |
| دادن زر گر همه جان دادنست | ناستدن بهتر از آن دادنست | |
| در ستدن حرص جهانت دهد | در شدن آسایش جانت دهد | |
| آنکه ستانی و بیفشانیش | بهتر از آن نیست که نستانیش |