| روبه یک فن نفس سگ شنید | خانه دو سوراخ به واجب گزید | |
| واگهیش نه که شود راه گیر | دوده این گنبد روباه گیر | |
| این چه نشاطست کزو خوشدلی | غافلی از خود که ز خود غافلی | |
| عهد چنان شد که درین تنگنای | تنگدل آیی و شوی باز جای | |
| گر شکنی عهد الهی کنون | جان تو از عهده کی آید برون | |
| راه چنان رو که ز جان دیده‌ای | بر دو جهان زن که جهان دیده‌ای | |
| زیر مبین تا نشوی پایه ترس | پس منگر تا نشوی سایه ترس | |
| توشه ز دین بر که عمارت کمست | آب ز چشم آر که ره بی نمست | |
| هم به صدف ده گهر پاک را | با زره و با زرهان خاک را | |
| دور فلک چون تو بسی یار کشت | دست قوی‌تر ز تو بسیار کشت | |
| بوالعجبی ساز درین دشمنی | تاش زمانی به زمین افکنی | |
| او که درین پایه هنر پیشه نیست | از سپر و تیغ وی اندیشه نیست | |
| مار مخوان کاین رسن پیچ پیچ | با کشش عشق تو هیچست هیچ | |
| در غم این شیشه چه باید نشست | کش بیکی باد توانی شکست | |
| سیم کشان کاتش زر کشته‌اند | دشمن خود را به شکر کشته‌اند | |
| تا بتوان از دل دانش فروز | دشمن خود را به گلی کش چو روز |