| خیز ووداعی بکن ایام را | از پس دامن فکن این دام را | |
| مملکتی بهتر ازین ساز کن | خوشتر ازین حجره دری باز کن | |
| چون دل و چشمت به ره آورد سر | ناله و اشکی به ره آورد بر | |
| تا به یکی نم که برین گل زنی | لاف ولی نعمتی دل زنی | |
| گر شتری رقص کن اندر رحیل | ورنه میفکن دبه در پای پیل | |
| چونکه ترا محرم یک موی نیست | جز به عدم رای زدن روی نیست | |
| طبع نوازان و ظریفان شدند | با که نشینی که حریفان شدند | |
| گرچه بسی طبع لطیفی کند | با تن تنها که حریفی کند | |
| به که بجوید دل پرهیزناک | روشنی آب درین تیره خاک | |
| تا نرسد تفرقه راه پیش | تفرقه کن حاصل معلوم خویش | |
| رخت رها کن که گران رو کسی | کز سبکی زود به منزل رسی | |
| بر فلک آی ار طلب دل کنی | تا تو درین خاک چه حاصل کنی | |
| چون شده‌ای بسته این دامگاه | رخنه کنش تا به در افتی به راه | |
| کاین خط پیوسته بهم در چو میم | ره ندهد تا نکنندش دو نیم | |
| زخمه گه چرخ منقط مباش | از خط این دایره در خط مباش | |
| گر ز خط روز و شب افزون شوی | از خط این دایره بیرون شوی | |
| تا نکنی جای قدم استوار | پای منه در طلب هیچکار | |
| در همه کاری که گرائی نخست | رخنه بیرون شدنش کن درست | |
| شرط بود دیده به ره داشتن | خویشتن از چاه نگهداشتن | |
| رخنه کن این خانه سیلاب ریز | تا بودت فرصت راه گریز |