| شوره او بی‌نمکان را شراب | شور نمک دیده درو چون کباب | |
| آب نه و زین نمک آبگون | زهره دل آب و دل زهره خون | |
| ره که دل از دیدن او خون شود | قافله طبع درو چون شود | |
| در رتف این بادیه دیو لاخ | خانه دل تنگ و غم دل فراخ | |
| هر که درین بایده با طبع ساخت | چون جگر افسرد و چو زهره گداخت | |
| تا چکنی این گل دوزخ سرشت | خیز و بده دوزخ و بستان بهشت | |
| تا شود این هیکل خاکی غبار | پای به پایت سپرد روزگار | |
| عاقبت چونکه به مردم کند | دست به دستت ز میان گم کند | |
| چونکه سوی خاک بود بازگشت | بر سر این خاک چه باید گذشت | |
| زیر کف پای کسی را مسای | کو چو تو سودست بسی زیر پای | |
| کس به جهان در ز جهان جان نبرد | هیچکس این رقعه به پایان نبرد | |
| پای منه بر سر این خار خیز | خویشتن ازخار نگه دار خیز | |
| آنچه مقام تو نباشد مقیم | بیمگهی شد چه کنی جای بیم | |
| منزل فانیست قرارش مبین | باد خزانیست بهارش مبین |