| خیز و بساط فلکی درنورد | زانکه وفا نیست درین تخته نرد | |
| نقش مراد از در وصلش مجوی | خصلت انصاف ز خصلش مجوی | |
| پای درین بحر نهادن که چه | بار دین موج گشادن که چه | |
| باز به بط گفت که صحرا خوشست | گفت شبت خوش که مرا جا خوشست | |
| ای که درین کشتی غم جای تست | خون تو در گردن کالای تست | |
| بار درافکن که عذابت دهد | نان ندهد تا که به آبت دهد | |
| کنج امان نیست در این خاکدان | مغز وفا نیست درین استخوان | |
| نیست یکی ذره جهان نازکش | پای ز انباری او بازکش | |
| آنچه بر این مائده خرگهیست | کاسه آلوده و خوان تهیست | |
| هر که درو دید دهانش بدوخت | هر که بدو گفت زبانش بسوخت | |
| هیچ نه در محمل و چندین جرس | هیچ نه در کاسه و چندین مگس | |
| هر که ازین کاسه یک انگشت خورد | کاسه سر حلقه انگشت کرد | |
| نیست همه ساله درین ده صواب | فتنه اندیشه و غوغای خواب | |
| خلوت خود ساز عدم خانه را | باز گذار این ده ویرانه را | |
| روزن این خانه رها کن به دود | خانه فروشی به زن آخر چه سود | |
| دست به عالم چه درآورده‌ای | نز شکم خود به در آورده‌ای | |
| خط به جهان درکش و بیغم بزی | دور شو از دور و مسلم بزی | |
| راه تو دور آمد و منزل دراز | برگ ره و توشه منزل بساز | |
| خاصه درین بادیه دیو سار | دوزخ محرور کش تشنه خوار | |
| کاب جگر چشمه حیوان اوست | چشمه خورشید نمکدان اوست |