| منزل خود بین که کدامست راه | وامدن و رفتن از این جایگاه | |
| زامدن این سفرت رای چیست | باز شدن حکمت از اینجای چیست | |
| اول کاین ملک بنامت نبود | وین ده ویرانه مقامت نبود | |
| فر همای حملی داشتی | اوج هوای ازلی داشتی | |
| گرچه پر عشق تو غایت نداشت | راه ابد نیز نهایت نداشت | |
| مانده شدی قصد زمین ساختی | سایه بر این آب و گل انداختی | |
| باز چو تنگ آیی ازین تنگنای | دامن خورشید کشی زیر پای | |
| گرچه مجرد شوی از هر کسی | بر سر آن نیز نمانی بسی | |
| جز بتردد سر و کاریت نیست | بر سر یک رشته قراریت نیست | |
| مفلس بخشنده توئی گاه جود | تازه دیرینه توئی در وجود | |
| بگذر از این مادر فرزند کش | آنچه پدر گفت بدان دار هش | |
| در پدر خود نگر ای ساده مرد | سنت او گیر و نگر تا چه کرد | |
| منتظر راحت نتوان نشست | کان به چنین عمر نیاید بدست | |
| گر نفسی طبع نواز آمدی | عمر به بازی شده باز آمدی | |
| غم خور و بنگر ز کدامین گلی | شاد نشسته به کدامین دلی | |
| آنکه بدو گفت فلک شاد باش | آن نه منم وان نه تو آزاد باش | |
| ما ز پی رنج پدید آمدیم | نز جهت گفت و شنید آمدیم | |
| تا ستد و داد جهانی که هست | راست نداریم به جانی که هست | |
| زامدنت رنگ چرا چون میست | کامدنی را شدنی در پیست | |
| تا کی و تا کی بود این روزگار | وامدن و رفتن بی‌اختیار |