| بود مه و سال ز گردش بری | تا تو نکردیش تعرف گری | |
| روی جهان کاینه پاک شد | زین نفسی چند خلل ناک شد | |
| مشعله صبح تو بردی به شام | صادق و کاذب تو نهادیش نام | |
| خاک زمین در دهن آسمان | تا که چرا پیش تو بندد میان | |
| بر فلکت میوه جان گفته‌اند | میشنوش کان به زبان گفته‌اند | |
| تاج تو افسوس که از سر بهست | جل از سگ و توبره از خر بهست | |
| لاف بسی شد که درین لافگاه | بر تو جهانی بجوی خاک راه | |
| خود تو کفی خاک به جانی دهی | یک جو کهگل به جهانی دهی | |
| ای ز تو بالای زمین زیر رنج | جای تو هم زیر زمین به چو گنج | |
| روغن مغز تو که سیمابیست | سرد بدین فندق سنجابیست | |
| تات چو فندق نکند خانه تنگ | بگذر ازین فندق سنجاب رنگ | |
| روز و شب از قاقم و قندز جداست | این دله پیسه پلنگ اژدهاست | |
| گربه نه‌ای دست درازی مکن | با دله ده دله بازی مکن | |
| شیر تنید است درین ره لعاب | سر چو گوزنان چه نهی سوی آب | |
| گر فلکت عشوه آبی دهد | تا نفریبی که سرابی دهد | |
| تیز مران کاب فلک دیده‌ای | آب دهن خور که نمک دیده‌ای | |
| تا نشوی تشنه به تدبیر باش | سوخته خرمن چو تباشیر باش | |
| یوسف تو تا ز بر چاه بود | مصر الهیش نظرگاه بود | |
| زرد رخ از چرخ کبود آمدی | چونکه درین چاه فرود آمدی | |
| اینهمه صفرای تو بر روی زرد | سرکه ابروی تو کاری نکرد |