| انجم و افلاک به گشتن درند | راحت و محنت به گذشتن درند | |
| شاد دلم زانکه دل من غمیست | کامدن غم سبب خرمیست | |
| گرگ مرا حالت یوسف رسید | گرگ نیم جامه نخواهم درید | |
| گر ستدندش ز من ای حیله‌ساز | با چو تو صیدی به من آرند باز | |
| او به سخن در که برآمد غبار | گشت سگ از پرده گرد آشکار | |
| آمد و گردش دو سه جولان گرفت | نیفه روباه به دندان گرفت | |
| گفت بدین خرده که دیر آمدم | روبه داند که چو شیر آمدم | |
| طوق من آویزش دین تو شد | کنده روباه یقین تو شد | |
| هرکه یقینش به ارادت کشد | خاتم کارش به سعادت کشد | |
| راه یقین جوی ز هر حاصلی | نیست مبارکتر ازین منزلی | |
| پای به رفتار یقین سر شود | سنگ بپندار یقین زر شود | |
| گر قدمت شد به یقین استوار | گرد ز دریا نم از آتش برار | |
| هر که یقین را به توکل سرشت | بر کرم الزوق علی‌الله نوشت | |
| پشه خوان و مگس کس نشد | هر چه به پیش آمدش از پس نشد | |
| روزی تو باز نگردد ز در | کار خدا کن غم روزی مخور | |
| بر در او رو که از اینان به اوست | روزی ازو خواه که روزی ده اوست | |
| از من و تو هرکه بدان درگذشت | هیچکسی بیغرضی وا نگشت | |
| اهل یقین طایفه دیگرند | ما همه پائیم گر ایشان سرند | |
| چون سر سجاده بر آب افکنند | رنگ عسل بر می‌ناب افکنند | |
| عمر چو یکروزه قرارت نداد | روزی صد ساله چه باید نهاد |