| هر که در این حلقه فرو مانده‌است | شهر برون کرده و ده رانده‌است | |
| راه رویرا که امان می‌دهند | در عدم از دور نشان می‌دهند | |
| ملک رها کن که غرورت دهد | ظلمت این سایه چه نورت دهد | |
| عمر به بازیچه به سر میبری | بازی از اندازه به در میبری | |
| گردش این گنبد بازیچه رنگ | نز پی بازیچه گرفت این درنگ | |
| پیشتر از مرتبه عاقلی | غفلت خوش بود خوشا غافلی | |
| چون نظر عقل به غایت رسید | دولت شادی به نهایت رسید | |
| غافل بودن نه ز فرزانگیست | غافلی از جمله دیوانگیست | |
| غافل منشین ورقی میخراش | گر ننویسی قلمی میتراش | |
| سر مکش از صحبت روشندلان | دست مدار از کمر مقبلان | |
| خار که هم صحبتی گل کند | غالیه در دامن سنبل کند | |
| روز قیامت که برات آورند | بادیه را در عرصات آورند | |
| کای جگر آلود زبان بستگان | آب جگر خورده دل خستگان | |
| ریگ تو را آب حیات از کجا | بادیه و فیض فرات از کجا | |
| ریگ زند ناله که خون خورده‌ام | ریگ مریزید نه خون کرده‌ام | |
| بر سر خانی نمکی ریختم | با جگری چند برآمیختم | |
| تا چو هم آغوش غیوران شوم | محرم دستینه حوران شوم | |
| حکم چو بر حکم سرشتش کنند | مطرب خلخال بهشتش کنند | |
| هر که کند صحبت نیک اختیار | آید روزیش ضرورت به کار | |
| صحبت نیکان ز جهان دور گشت | خوان عسل خانه زنبور گشت |